uzdrowienie

Kurs cudów

Uzdrowienie musi zachodzić proporcjonalnie do

rozpoznawania bezwartościowości choroby. Każdy potrzebuje tylko

powiedzieć „To nie przynosi mi żadnej korzyści” i jest uzdrowiony.

Ale by to powiedzieć, musi on najpierw rozpoznać pewne fakty. Po

pierwsze, jest oczywiste, że decyzje są podejmowane przez umysł, a

nie przez ciało. Jeżeli choroba jest tylko jakimś opartym na

błędzie problemem, to wówczas dochodzi do jego rozwiązania i jest

nim jakaś decyzja. I jeśli jest to decyzja, to podejmuje ją umysł,

a nie ciało. Opór w rozpoznaniu tego jest ogromny, ponieważ

istnienie tego świata, tak jak go postrzegasz, zależy od ciała,

któremu przypisujesz podejmowanie decyzji. Takie określenia, jak

„instynkty”, „odruchy” i tym podobne, reprezentują próby obdarzania

ciała nie pochodzącymi z umysłu motywacjami. W rzeczywistości takie

określenia tylko stwierdzają lub opisują problem. One go nie

rozwiązują.

Akceptacja choroby jako decyzji umysłu, który w tym

celu chciałby użyć ciała, jest podstawą uzdrowienia. I tak jest dla

wszystkich form uzdrowienia. W kwestii uzdrowienia po prostu

pacjent podejmuje decyzję o swym uzdrowieniu i wtedy powraca do

zdrowia. Jeśli postanawia nie wyzdrowieć, nie będzie uzdrowiony.

Kto jest tu lekarzem? Tylko umysł samego pacjenta. Tak, jak on

postanowi, że ma być, taki też dostaje rezultat. Co prawda wydaje

się, że pomagają mu w uzdrowieniu jakieś specjalne środki, ale one

tylko nadają formę jego własnemu wyborowi. Wybiera je po to, aby

nadać namacalną formę swoim życzeniom. I właśnie to one robią, nic

ponadto. One tak naprawdę nie są wcale potrzebne. Pacjent mógłby

wstać bez ich pomocy i powiedzieć: „One są dla mnie bezużyteczne”.

Nie ma takiej postaci choroby, której nie można by wyleczyć

natychmiast.

Co jest jedynym wymaganiem dla takiej zmiany

percepcji? To po prostu jest to: rozpoznanie, że choroba bierze się

z umysłu i nie ma nic wspólnego z ciałem. Ile to rozpoznanie

„kosztuje”? Ono kosztuje cały świat, który widzisz, ponieważ ten

świat już nigdy więcej nie zjawi się by rządzić umysłem. Albowiem

wraz z tym rozpoznaniem, odpowiedzialność jest złożona tam, gdzie

powinna spoczywać; nie na tym świecie, ale na tym, kto patrzy na

ten świat i widzi to, czego tam nie ma. Patrzy on na to, co wybiera

aby widzieć. Nic dodać, nic ująć. Świat mu niczego nie czyni. On

tylko myśli, że tak jest. On też niczego nie czyni światu, ponieważ

jest w błędzie na temat tego, czym świat jest. W tym tkwi zarówno

uwolnienie od winy jak i choroba, bowiem są one czymś jednym.

Jednak by przyjąć to uwolnienie, musi być zaakceptowana idea

znikomości ciała, która głosi, że ciało nie ma znaczenia.