"Wpływ postmodernistycznego relatywizmu kognitywnego, w którym według Jacques’a Derridy „nie ma prawdy poza kontekstem mówienia” (w zastosowaniu praktycznym „każdy ma prawo do swojego punktu widzenia”, co oznacza – kontynuując łańcuszek – że nie ma ani kata, ani ofiary i nawet kiedy jest stos zabitych, to nie ma zbrodni, a jest tylko komunikat o zbrodni, który – ze swej strony – także zależy od tego, kto mówi...), wpływ filozofii postmodernizmu w ogóle na fundamenty współczesnych wartości cywilizacji zachodniej jest totalny i wszechobecny – i główną w tym zasługę należy przyznać przede wszystkim umysłom francuskim. I podczas gdy egzystencjaliści przynajmniej opierali się jeszcze na rzeczywistym moralnym kapitale Ruchu Oporu, z którego z datą wsteczną tworzyli narodowy mit (Camus na przykład naprawdę działał w podziemiu i nie musiał niczego udawać!), to postmodernizm jest już jawnie bojaźliwą próbą ucieczki kultury zachodniej od odpowiedzialności za czyny – za zdradę humanizmu. I dlatego nie dziwi, że w takiej sytuacji jawi się on jako idealna ideologia dyktatury doby cyfryzacji i telekomunikacji, w której, powtarzając za Peterem Pomerantsevem, „nic nie jest prawdą i wszystko jest możliwe”.
I tak znowu, po raz drugi w ciągu stulecia, Europa nauczyła Rosję mówić – tworzyć w oczach „postępowej” ludzkości teoretyczne uprawomocnienie wielkopaństwowego terroru. Podobnie jak kiedyś Rosja Stalina i Susłowa u podstaw swojego obrazu świata położyła pożyczonego z Zachodu Marksa, pospiesznie zaadaptowanego na „podręcznik dla czekistów”, tak teraz Rosja Władimira Putina i Władisława Surkowa w historycznie błyskawicznym tempie (pomógł wzrost cen ropy naftowej i zachowanie struktury władzy w służbach specjalnych!) dała radę zbudować u siebie „społeczeństwo zwycięskiego Derridy”. Radośnie eksportując w świat symulakrum za symulakrum – eklektycznie syntezując, wedle potrzeb, niepasujące do siebie fragmenty historycznych i kulturowych realiów, kasując ustawy, granice, margines tego, co dozwolone i dopuszczalne, i na wszystkie sposoby demonstrując, że obiektywnej prawdy nie ma i byłoby głupotą jej szukać, współczesne rosyjskie elity, jak szpaki przedrzeźniacze, udają Zachód, posługując się j e g o w ł a s n y m j ę z y k i e m – od niego wyuczonym, przerzuconym z ręki do ręki i dostosowanym (jak kiedyś komunizm) do „podręcznika dla zabójców”. Dopiero w trakcie rosyjsko-ukraińskiej wojny zaskoczona Europa odkryła, że ma pod bokiem tę rozrosłą jak puchlina, ogromną postmodernistyczną dyktaturę, której zrazu zupełnie nie miała czego przeciwstawić: zabójca śmiał się jej prosto w oczy, że „ma prawo do własnego punktu widzenia” („ukazywanie wydarzeń z rosyjskiego punktu widzenia” to hasło Russia Today, w którym przez długi czas nie widziano niczego złego!), i sadowił się obok ofiar w talk-show w formacie normandzkim. "
