Wewnętrzna cisza, zatrzymanie dialogu wewnętrznego, zdaje się być podstawową praktyką duchową większości nurtów duchowych. Taki efekt daje zarówno buddyjskie medytowanie nad istotą przedmiotu jak i katolickie odmawianie różańca, islamski taniec derwiszów, czy hinduskie mantry. Różnie wykorzystywana bywa zdobyta zdolność trwania w wewnętrznym wyciszeniu. Najczęściej jako metoda na odnajdywanie kontaktu z Bogiem, niekiedy okazja do rozpoznania natury rzeczywistości, czy, jak u Castanedy, gromadzenia energii. Z pewnością pierwszym efektem ograniczenia dialogu wewnętrznego jest większa uważność. Pozwala ona dostrzegać głębiej otaczający świat i ludzi, ale również, a może przede wszystkim, zauważać świadomie głos i poruszenia własnej duszy. To otwiera drogę do pytania kim jestem, osobą, która posiada duszę, czy duszą doświadczającą tego konkretnego życia.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz