Nieświadomość i karma

To co zmarginalizowane trafia do nieświadomości i wpływa stamtąd na to co świadome. Nieświadomość zbiorowa wpływa na życie jednostki poprzez treści mityczne i archetypowe. Integrując nieświadome zamienamy to co się przydarza w to co świadomie decydujemy się czynić.

Nasze myśli i czyny kształtują nasze życie na zasadzie karmicznych przyczyn i skutków. Niepojętość przyczyn wynika z ich oddziaływania pomiędzy wcieleniami. W obecnym życiu zarówno rozwikłujemy karmę nagromadzoną jak i tworzymy nową.

Podobieństwo raczej nieprzypadkowe.

Szamanizm jako sztuka niższa

Szamanizm to duchowość służebna. Oferuje praktyczne zastosowanie w materii kontaktu z tym co spoza materii, a co dla materii tworzy zasady i wyznacza cele istnienia.
Rozwój szamanizmu w sposób naturalny prowadzi do poznawania tego co duchowe. Z czasem najbardziej zaawansowani "badacze" odkrywają aspekty duchowość, które jawią się jako istotniejsze od rzeczywistości. Szamani stają się gotowi do stworzenia religii.
Przejawem tej inklinacji była łatwa inkorporacja buddyzmu przez animistyczne Bon oraz chrześcijaństwa przez celtyckich druidów.

W efekcie dochodzi do wytworzenia się społeczności teokratycznych, w których codzienność zostaje podporządkowana duchowości. Wraz z rozwojem wiedzy społeczność doświadcza postępującego kryzysu identyfikacji ze skostniałą religią, co prowadzi do kryzysu społeczności zbudowanej wokół religii. Spotkało to Greków, potem Rzymian.

Ciekawie na tym tle jawi się żywotność religii monoteistycznych, co być może powiązane jest z ich wielokulturowością i łatwością sięgania po trędy odnowy we własnym, obszernym wnętrzu. Niemniej konfrontacja z podejściem materialistycznym doprowadziła do kryzysu identyfikacji również w tych elastycznych tworach. 

Materializm stał się monoteizmem współczesności z naukowcami pełniącymi funkcję kapłanów. Oderwanie nauki od codzienności ludzi doprowadziło do kryzysu również i tej "religii".

Czas kryzysu społecznego odbioru nauki to okres powrotu do duchowości służebnej, co obserwujemy dzisiaj w ruchach New Age.

Kai syndrome

During WorldWork 2017 there was a furious request from Black people to white supremacists for explanation how do they dare not to see Black people as equal to them. Here are my reflections about the answer:

We are in fear of Black people culture and we are jealous at the same time. You have the ability for carefree living, you believe in singing, dancing and being emotional. This makes us jealous but this kind of dream about a way of life is deadly dangerous to us.

When our ancestors from Africa have arrived to Europe some 70 thousand years ago they met other people already being here - Neanderthalis. Those other people came from Africa more than 400 thousand years ago and shortly after the Ice came from the North. They had to withdraw but ages later the Ice melted and life started to flourish in Europe so Neanderthalis returned to the North. It repeated many times and finally they became people of this continent ready to cope with the Ice and to survive severe winters. These new people from Africa united with people from Europe and shortly after the Ice came. Today we, Withe, are carrying not only their genes but also their dream about the Ice. We still remember this dream in northern sagas (myths) about war between gods and ice giants.

We are carrying in our hearts urge to prepare for Winter. For this reason we do not believe in dancing, singing and emotions. We believe in control, hierarchy, goals and planning. We still tell our children an ancient story about ants and grasshopper that clearly shows (at least the original cruel version) what happens if we believe in singing and dancing. But for sure we are jealous for what we had to marginalize to be able to survive. Especially because we still remember that those joyful and carefree among us were first to die during winter hunger. And till the end of XIX century dying during winter happened regularly in cold regions of Europe.

Today, when I fully realize it and write this, I feel my heart so frozen, it is so painful … But this ice in my heart gives me a power to survive a severe winter. This power gave us a great advantage against people from other continents. We used it to enslave and exploit others for centuries. We have gained privileges we are afraid to give up.

For us Black people represent our secondary process at the global scale and as you know a primary process always tries to marginalize the secondary one. It makes no justification for any suffering that happened and still happens but it shows psychological mechanism behind the curtain.

I suppose you may suspect this answer to be just fake story tale but I have checked and it deeply touches people who know severe winter.

The climate change that we witness creates new reality. Geological imprints show clearly that it will not last too long - at least on geological scale - and the age of the Ice will return. But maybe, just small maybe, we have a chance to integrate dreams of people of different skin colours to be able to believe in singing, dancing and emotions and at the same time remember how to cope with Winter. And even if it is not possible we may become more aware about our relation.