Szamanizm to duchowość służebna. Oferuje praktyczne zastosowanie w materii kontaktu z tym co spoza materii, a co dla materii tworzy zasady i wyznacza cele istnienia.
Rozwój szamanizmu w sposób naturalny prowadzi do poznawania tego co duchowe. Z czasem najbardziej zaawansowani "badacze" odkrywają aspekty duchowość, które jawią się jako istotniejsze od rzeczywistości. Szamani stają się gotowi do stworzenia religii.
Przejawem tej inklinacji była łatwa inkorporacja buddyzmu przez animistyczne Bon oraz chrześcijaństwa przez celtyckich druidów.
W efekcie dochodzi do wytworzenia się społeczności teokratycznych, w których codzienność zostaje podporządkowana duchowości. Wraz z rozwojem wiedzy społeczność doświadcza postępującego kryzysu identyfikacji ze skostniałą religią, co prowadzi do kryzysu społeczności zbudowanej wokół religii. Spotkało to Greków, potem Rzymian.
Ciekawie na tym tle jawi się żywotność religii monoteistycznych, co być może powiązane jest z ich wielokulturowością i łatwością sięgania po trędy odnowy we własnym, obszernym wnętrzu. Niemniej konfrontacja z podejściem materialistycznym doprowadziła do kryzysu identyfikacji również w tych elastycznych tworach.
Materializm stał się monoteizmem współczesności z naukowcami pełniącymi funkcję kapłanów. Oderwanie nauki od codzienności ludzi doprowadziło do kryzysu również i tej "religii".
Czas kryzysu społecznego odbioru nauki to okres powrotu do duchowości służebnej, co obserwujemy dzisiaj w ruchach New Age.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz