Kluczowym argumentem za TS jest fakt, że licząc czas od początku wszechświata mamy praktycznie pewność, że przed nami pojawiły się istoty technologiczne, zdolne do realizacji Symulacji, Powoduje to, że prawdopodobieństwo "bycia" w Symulacji jest istotnie większe od istnienia poza nią (faktycznie niemal równe 1).
Argumenty przeciwko TS to głównie Brzytwa Ockhama, która jednak stosuje się sensownie do fizyki, ale nagminnie zawodzi w naukach społecznych. Można powiedzieć, że twórcy Symulacji optymalnie wykorzystują zasoby symulatora, ale użytkownicy Symulacji kierują się innym kryterium.
Tymczasem istotą Symulacji nie jest symulowanie fizyki, ale stworzenie dla świadomości okazji do doświadczania emocji. I to zjawisko widzimy od zarania ludzkości. Opowieści przy ognisku można uznać za sposób na przekazywanie wiedzy pomiędzy pokoleniami, ale słuchacze biorą udział raczej ze względu na niesamowitości opowieści, emocje, które ona niesie.
Oczywiście jest grupa ludzi, których interesuje raczej wiedza na temat działania świata - nazywamy ich naukowcami. Jednak większość ludzi interesują emocje. Z tego powodu prawie nikomu nie przeszkadzają niekonsekwencje powieści i filmów.
Drugim istotnym argumentem przeciwko TS jest brak widocznych niekonsekwencji w rzeczywistości Symulacji. Rozwój gier pokazuje, że tylko perfekcyjne Symulacje zyskują uznanie graczy.
Argument filozoficzny przeciwko TS to wskazanie, że uznanie TS prowadzi do paradoksu nieskończonego ciągu Symulacji w Symulacji. Jednak obecność coraz bardziej zaawansowanych gier symulujących rzeczywistość jest w jawnej sprzeczności z taką próbą odrzucania TS.
Nasze doświadczenie pokazuje, że świadome, inteligentne i emocjonalne istoty mają tendencję do tworzenia Symulacji w celu doświadczania emocji bez tworzenia skutków we własnej rzeczywistości.
Symulacja to fałszywa rzeczywistość pozwalająca na przeżywanie prawdziwych emocji i uczuć.
