Błędy życiowe są zwykle przejawem ułomności naszej struktury psychicznej. Reagujemy w sposób nieadekwatny do sytuacji, zbyt silnie lub zbyt słabo. Dajemy się wykorzystać, bądź wykorzystujemy innych. Ulegamy temu co szkodliwe dla chwili przyjemności...
Gdy błąd zostanie już popełniony, staramy się o nim nie pamiętać. Dokonujemy marginalizacji, wypychany do nieświadomości. Tym samym źródło błędu pozostaje niezauważone. Same błędy powracają do świadomości w postaci paroksyzmów poczucia winy, np. głosu wewnętrznego krytykującego za popełnienie błędu.
Psychologia głębi nakazuje docenić postać krytyka jako próbującego ochronić nas przed ponawianiem błędu. Amplifikując takie podejście można dojść do sytuacji utrzymywania w polu świadomości całych konstelacji wspomnień o błędach. Takie struktury, jeśli świadomie zaakceptowane, mogą pełnić istotną funkcję ochronną polegającą na dostrzeganiu własnych impulsów prowadzących do błędów. Ich działanie przypomina kolczugę. Kluczowe dla jej działania jest postrzeganie jej niejako od wewnątrz, tak, aby jej ogniwa, poszczególne błędy i źródłowe niedobory, pozostawały dobrze widoczne.
Kolczuga chroni nie tylko przed błędami ale również przed pychą.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz