Opowieści tworzymy, aby móc jakoś funkcjonować, czyli realizować zamierzony, mniej lub bardziej świadomie, cel, w świecie, którego złożoność wykracza poza naszą zdolność obserwacji i pojmowania.
Wyjście poza iluzję wymaga zwiększenia zdolności pojmowania (często opisywane doświadczenie graniczne, które nie przenosi się na zdolność realizacji zamierzonych celów), albo odnalezienia ukrytej prawdy, która pokazuje, że świat działa według zasad ogarnialnych ludzkim umysłem (tu opisy to kolejne opowieści, które wymagają rezygnacji z własnych celów na rzecz celu wskazanego w opowieści) lub poddanie się doświadczaniu świata bez jakiejkolwiek świadomej agendy (bycie w teraz, rezygnacja z własnej woli), co tworzy zyzyko popadnięcia w zależność od agend nieuświadomionuch (instynkty, kompleksy).
Podsumowując nie da się wyjść poza iluzję i zachować zdolność realizacji własnych celów.
Posiadanie celu generuje opowieści, które wytwarzają iluzję.
To po prostu inne wypowiedzenie buddyjskiej nauki o dukkha.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz