Trauma oddzielenia

Jako dzieci Boga jesteśmy w naszej istocie bogami w procesie dorastania.

Kluczowym wyzwaniem w tym procesie jest uporanie się z traumą oddzielenia.

Trauma oddzielenia powstała, gdy uświadomiliśmy sobie (przejawiliśmy samoświadomość) możliwości istnienia w oddzieleniu od Boga. Reakcją na tą traumę jest przekonanie o własnej bezsilności i byciu ofiarą sił istniejących na zewnątrz. Rozpoczyna to projekcję mocy na zewnątrz, a następnie walką z zewnętrzną mocą i poszukiwanie własnej mocy mocy w zewnętrznych źródłach.

Istotą przebudzenia jest powrót do świadomości łączności/jedności z Bogiem. 

Osiąga się to za pomocą wytworzenia ego, które próbuje walczyć z zewnętrznymi siłami. Doświadczamy kosekwencji własnych wyborów do momentu, gdy odkrywamy, że jedynie działanie w zgodzie z Miłością uzdrawia cierpienie. W ten sposób odzyskujemy świadomość istnienia Miłości i odkrywamy ją w sobie. Przebudzenie następuje wraz ze świadomością, że Miłość postrzegana na zewnątrz i we wnątrz to to samo. 

Wtedy możemy stwierdzić: 

Ja i Ojciec jedno jesteśmy.

Zmiana nawyków

Jeśli stwierdzasz, że przydałoby się dokonać zmiany nawyku, warto wypracować uniwersalną metodę, która pozwoli na wprowadzanie tego typu zmiany do własnego życia.

Czasami zmiana nawyku udaje się poprzez nagłą decyzję o diametralnej zmianie zachowania. Uzyskana w ten sposób zmiana jest radykalna, ale często podlega erozji i stopniowemu powrotowi do stanu wyjściowego.

Trwałe efekty łatwiej uzyskuje się poprzez zmianę stopniową, wkraczającą "niepostrzeżenie" do nawyku codzenności.

Jeśli pragniesz zacząć ćwiczyć, zacznij od codziennego, choćby najmniejszego, ale koniecznie codziennego, poświęcenie czasu na coś, co choćby w małym stopniu można uznać za ćwiczenia. Następnie, gdy w Twoich nawykach pojawi się już świadomość, że ćwiczysz codziennie, stopniowo dodawaj kolejne ćwiczenia, aż do osiągnięcia pożądanej intensywności.

Opowiadać piękną historię

Droga Serca, strona 291

Jak mógłbym dziś szerzyć skarb dobra, świętości i piękna? Jak dokładnie tutaj, gdzie jestem, mogę doświadczać tych skarbów nawet w przestrzeni i objętości tego ciała? Jak mogę spoglądać w miłości na to, co pokazują mi moje fizyczne oczy, tak bym mógł dostrzec lub też wychwycić dobro, świętość i piękno, i w ten sposób dawać je sobie?

Stwarzanie z Miłością

Jesteśmy Dziećmi Boga i dziedziczącymi naturę naszego Ojca. Dziedziczymy potencjał nieograniczonej twórczości, a Ojciec pomaga nam dorosnąć do tego.

W efekcie jesteśmy nieograniczonymi stwórcami, którzy otrzymali przywilej przejawienia w Uzgodnionej Rzeczywistości. UR narzuca ograniczenia naszej stwórczej wolności przynosząc lekcje konsekwencji. Doświadczamy skutków naszego stwarzania, abyśmy nauczyli się, że tylko stwarzając w zgodzie z Miłością otrzymujemy trwale dobre owoce.

Uświęcone tradycją

Gdy w społeczności pojawia się nowe zachowanie oznacza to, że warunki funkcjonowania społeczności uległy zmianie i nastąpiła próba dostosowania.

Jeśli nowe zachowanie przonosi się pomiędzy generacjami, mamy do czynienia z zachowaniem istotnie poprawiającym efektywność społeczności.

Jeśli zachowanie trwa przez kilkadzisiąt generacji, związana z nim zmiana adresuje jaką istotną prawidłowość natury ludzkiej.

Właśnie z tego powodu stare religie na równi traktują "prawdy objawione" oraz treści "uświęcone" tradycją.

Kropla i Ocean

Bezkres Miłości

Tak nieogarnialny

Niezgłebiony

Tęsknota za Kroplą

Symetrią Miłości

Równowagą

Być może dopiero krople

Złączone w Morze

Stają się gotowe na

Zjednoczenie z Oceanem

Prorocy naszych czasów

Najskutecznieszymi wyrazicielami głosu wyższej świadomości stali się obecnie ateiści.

To kontrintuicyjne stwierdzenie ma swoje źródło w obserwacji, że jako jedyni nie posiadają oni mechanizmu oporu względem inspiracji duchowej.

Ateista, który szczerze neguje istnienie sfery duchowej, musi przyjmować wszystkie myśli jako własne. Tym samym nie ma łatwego sposobu na opieranie się czemuś, co postrzega jako obce, inspirowane z zewnątrz. Może co najwyżej uznać, że popada w schizofrenię.

Przykładem takich proroków są liczni pisarze SF, np. Stanisław Lem.

Tak wypowiedziane proroctwo nie znajduje się w myśli przewodniej mówiącego. Słychac je w tle tej myśli, tak jak opis losów Bladawców u Lema.